Onze gids Ahmed

Tijdens onze eerste excursie naar de Vallei der Koningen in Luxor ontmoetten we Ahmed. Hij is veertig jaar, getrouwd (met één vrouw), heeft drie jonge kinderen en woont in een stad zestig kilometer ten noorden van Luxor. Ahmed is waarschijnlijk de oudste zoon want in Islamtische landen wordt de eerste zoon altijd naar Mohammed vernoemd. Hoewel hij al sinds 1998 gids als gids werkt, heeft hij geschiedenis en archeologie gestudeerd. Het was over en weer even wennen maar na vijf dagen optrekken met zijn 'farao's', zoals hij ons aanspreekt, is er een prima sfeer ontstaan.

Ahmed raffelt een toelichting bij een tempel of bezienswaardigheid niet af; met passie legt hij ons uit welke farao de tempel voor welke god(en) heeft gebouwd. Altijd heeft hij saillante details die ons een levendig beeld geven van de tijd waarin de mensen toen leefden. Ontelbare keren moet hij de trappen naar de tempel van Hatsjepsoet hebben beklommen. Bovenaan klinkt het monter: "Farao's, de geschiedenis van Hatsjeptoet is een fascinerend verhaal."

Op de terugweg van een excursie vroeg ik wat hem drijft. Zo lang werken als gids en nog steeds enthousiast. "In onze familie werken zeven mensen als gids. Het zit in ons bloed. Ik hoop alleen niet dat mijn kinderen gids worden. Het is hard werken." Ahmed spreekt overigens vloeiend Nederlands. Hij heeft ooit les gekregen van een Nederlandse die in Luxor woont. Alleen als je hem iets vraagt wat niet over Egypte, geschiedenis maar over iets pragmatisch zoals het dagelijkse leven gaat, zoekt hij naar woorden. Converseren in een andere taal blijkt toch iets anders.

"Welke toekomst zie je voor je kinderen?" vraag ik hem. "Hopelijk willen ze studeren en worden ze architect of dokter. Ik doe mijn best", lacht hij. Voor de zekerheid vraag ik hem wat hij hoopt voor zijn dochter. Je weet het in Egypte tenslotte maar nooit. "Dat ze professor wordt of arts. Een goede baan." Ik bedenk me dat ik hoop dat mijn kinderen gelukkig zijn. Maar als ik "And happy?" opper, reageert hij niet. De jonge mensen met wie ik sprak over hun toekomst, waren daar veelal duidelijker in. De ober Abdo, ongeveer 23 jaar, vertelde dat hij graag naar andere landen zou willen reizen bijvoorbeeld. "Voor een Egyptenaar is dat heel moeilijk. Politiek," zei hij veelbetekenend. "Natuurlijk heb ik een goede baan en wil ik hier blijven wonen. Ik hou van Egypte. Maar de mogelijkheid..." Ook de jonge vrouw die ik laatst in de lounge sprak, gaf aan dat ze meer van het leven zou willen genieten. Het is soms moeilijk in te schatten. Iedereen heeft hier een moderne telefoon, is over het algemeen modieus gekleed (met bijpassend hoofddoekje) en lacht vaak en veel. 

(Oh jee, ik krijg net een update van De Volkskrant dat Trump de verkiezingen heeft gewonnen. RAy, help!)

Bij de Luxor Tempel gisteravond kwamen we vier jonge vrouwen tegen. Goed gekleed, prachtige meisjes. Luidop babbelend met elkaar en etend uit een zak chips. Ik lachte erom en vroeg of het smaakte. Vaak is taal universeel. Zij snapten ieder geval gelijk wat ik bedoelde. Of wij met hen op de foto wilden? Natuurlijk, maar dan ook één met onze camera! Na de fotosessie maakte een vrouw een gebaar naar haar hart en daarna naar ons. Ook zonder dat Ahmed ons vertelde dat zij ons verwelkomden in Egypte en blij waren dat ze ons hadden ontmoet, begrepen we haar. De jongelui zien er tevreden uit, maar als je verder vraagt hoor je het verlangen naar meer vrijheid er volgens mij in door.

Onze gids Ahmed zou ook wel eens willen kijken op de Place de la Concorde in Parijs. Daar staat nu de obelisk waarvan alleen de sokkel nog voor de tempel in Luxor staat. Maar weggaan uit Egypte, waar zijn roots liggen, is ondenkbaar. Zijn vader was architect en zijn grootvader was archeoloog en later directeur van het tempelcomplex in Karnak. Toen ik hem vroeg welke tempel in Egypte hij het mooist vond, noemde hij ook direct die in Karnak. De geschiedenissen van de farao's zijn hem met de paplepel ingegoten blijkbaar.

"Farao's, kijk eens hoe mooi deze cartouche is. Neem er vooral een foto van. En zie je hier koning Ramses de grote op zijn strijdros, in de veldslag bij Cadiz (?). En kijk eens hier...."