woensdag 3 juli 2013

Doe lekker es Spaans koop een mapje

Een vriend vertelde dat hij altijd als hij op vakantie was een lokale krant kocht, deze onder z’n arm meenam naar het park, de krant opensloeg en de foto’s ging bekijken. De gedachte erachter was dat hij er dan meer als een local dan als een toerist uitzag en dus ook niet gehinderd zou worden door de vele souvernirverkopers tijdens zijn wandelingen door de stad. Trots liep bij zo dan door de stad.
De hele vakantie had hij dezelfde krant bij zich, een prima investering vond hij zelf.
Welnu, als je er echt bij wil horen in Spanje.... koop een mapje, hou die in je hand en loop ermee rond. Je ontvangt een knik van de kapper, je bakker lacht je toe en de barman schenkt je een extra groot glas in, ze zien het gelijk.....je bent een van hen.



 Het mapje

Koop niet zomaar een mapje, er zijn een paar eisen waaraan zo’n mapje moet voldoen. Neem geen transparant mapje. Doe je dat, dan kan degene waar je een praatje mee aan het maken ben (je zal zien, je wordt vanzelf aangeklampt door een mede mapjesdrager) zien wat erin zit. Dat kan niet de bedoeling zijn. De inhoud is geheim en dient met de grootste zorg behandeld te worden. Als je dan toch een stapeltje papieren laat zien, zorg dan in ieder geval dat deze gebundeld zijn. Een grote paperclip is je ware. Grote Stempels op de documenten? Respect!! Je  hoeft de rest van de dag niets meer zelf te kopen. 

Hou hem onder je arm, niet onder je oksel, dat kan echt niet.
Een dunner mapje kan je eventueel gewoon los in je hand houden maar doe het nonchalant en hou de open kant goed vast.  De kunst zit hem erin om het mapje net vast te houden tussen twee vingers en je duim, dat zijn de ware profs. Het liefst met een sigaretje ertussen.

Waarom een mapje zo jedenken
Wat ze ermee doen, waar ze naartoegaan en wie de papieren nodig heeft moet je niet vragen. In deze tijd met internet en e-mail, alles in the cloud en iPads is het  niet echt nodig om met een stapeltje rond te lopen zou je denken.

Maar wat is er beter... een mailtje sturen naar je collega aan de overkant van je bureau of het mailtje uit te printen, in een mapje te stoppen en via het cafe buiten (het is toevallig koffiepauze, maar het werk moet door) deze zelf af te geven. Dat je dan ook nog net je collega tegen komt in het cafe maakt het allemaal nog bijzonderder.



Natuurlijk niet het printje uit het mapje halen en aan hem geven, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Straks ziet je collega nog wat er verder erinzit......




























1 opmerking:

  1. Ik had in de jaren 80 een collega bij het arbeidsbureau werken die niets anders deed. De godganze dag liep hij met een map onder zijn armen. En wat zeiden zijn collega's? Bert heeft het druk. Kijk hem maar eens lopen met die mappen onder zijn arm. Niemand wist wat er in die mappen zat. Behalve ik dan. Wij zaten op een kamer.
    Afz. Bob Bootsma

    BeantwoordenVerwijderen